Andrzej Skrzypek, jeden z moderatorów naszej facebook’owej grupy rapnews premium przygotował tekst o czołowym reprezentancie polskiej rap sceny – donGURALesko. Jakie szlaki przetarł Dziadzia? Przekonajcie się sami sprawdzając poniższy materiał.
- Chropowata technika, czyli skillsy
Tu nie ma co się rozwodzić – gry słowne, zabawa flow, wielokrotne rymy w czasach, gdy większość sceny dukała na czasownikach. Myślę, że pod względem umiejętności tedy zamknął niektórym gęby. Do tej pory lubię odpalić sobie jego starsze rzeczy. Dla mnie brzmią dalej przeje*anie świeżo.
- Rób hajs i nie pier*ol, czyli podejście do pieniędzy
W czasach oldschoolu łupanego, publika i MC’s mieli pewne sztywne ramy, poza które wyjście mogło spotkać się z dezaprobata, w gorszym przypadku wpier*olem. Czy podejście było słuszne, można by polemizować, jednak na pewno jeśli chodzi o pengę, dominowało podejście „po pierwsze nie dla sławy, po drugie nie dla pieniędzy” i wtedy wchodzi Górny, cały na biało mówiąc – “nie bądź błaznem, Gural zbiera na plazmę / Dziś każdy z sarkazmem robi kabzę na tym” – zapewne powodując u większości „ciemnej strony” zgrzyt zębów. Jak na tamte czasy, może jeszcze Eis i Tede nie traktowali tematu zarabiania i przewózki jako tabu.
- Biały M*rzyn wiesz, mam na sobie duży dres, ej, czyli stylówka
Jak już wyżej wspomniałem, w pewnym okresie środowisko było bardziej hermetyczne, a dress code był jednym z tematów, w którym lepiej było się nie wyróżniać. Typowy ziomeczek “w klimacie” miał na sobie szare kolory, baggy i jakieś Reeboki. Gural już od początku wykazywał inspiracje z czarnej amerykańskiej kultury- grille na zęby, soczewki na oczy, fullcapy, krzykliwe kolorowe nadruki i jeszcze szersze, i większe ubrania, mogły wtedy wywołać niemały szok kulturowy.
- Betonowe lasy mokną, czyli zabawa formą i konceptem
Motyw dżungli i plemienia przewijał się w twórczości Gurala już od samego początku (album: „Opowieści z betonowego lasu”) raz śmielej, raz mniej, by mieć swój szczyt w albumie “Totem leśnych ludzi”. Odgłosy zwierząt i natury, nawiązania do starych bogów, plemienne wczuty, wszystko to możemy tam znaleźć, a w „TLL” nawet podkłady brzmią, jakby powstały przy wtórze tam tamów i pod czujnym okiem szamana. Myślę, że jak na tamte czasy, było to coś nowatorskiego, bo concept albumy nie były jeszcze wtedy aż tak spopularyzowane.
- Na Europy peryferiach, czyli jak Dziadzior umie w follow up
Nie ma rapu bez follow up’u – ta maksyma to już klasyk i coś, z czym się nie dyskutuje. Co jednak, gdy artysta cytuje samego siebie? Brzmi przypałowo? Nie w przypadku Gurala. Przez całą swoją twórczość raper wielokrotnie cytował siebie ze starszych kawałków. Ja osobiście nie spotkałem się ani wcześniej, ani później z takim zabiegiem, więc uważam, że jest to pewna nieodłączna wizytówka jego stylu. Jeśli słyszeliście to jeszcze u kogoś, to podzielcie się w komentarzu (na portalu lub facebook’u pod postem), chociaż nawet, jeśli ktoś tego by spróbował, nie jestem pewny, czy brzmiałoby to równie dobrze, jak w jego przypadku.
Dajcie znać w komentarzach co sadzicie o Guralu, podajcie swoje ulubione albumy i wysyłajcie ulubione utwory. Ja uważam, że jest to artysta barwny i nietuzinkowy i pomimo, że jest weteranem, nie powiedział jeszcze ostatniego słowa.
Tekst: Andrzej Skrzypek
fot. kadr z klipu „Echo”
